باید نوشت

حس می کنم دارم دوباره بزرگ می شوم، و از این موضوع خوشحالم.
انگار ما فقط بعضی وقت ها "حس می کنیم" داریم "بزرگ می شویم"، رشد می کنیم... تغییر می کنیم. نمی دانم کوشش سودمندی ست که بشناسیم این "حسِ بزرگ شدن" در اثر کدام "محسوسات" پیش می آید، یا نه...
می گویم "دوباره"، چون قبلاً هم چنین حسی داشته ام. این گونه است:
یکی به تو می گوید غلطی. این "یکی" هر محسوسی می تواند باشد، از رفیق رفقا بگیر تا غریبه های توی خیابان. این "غلطی" هم گویا خیلی روش اش مهم نیست، مهم اثری است که می گذارد، و آن "خود انتقادی" ست. این جا دیگر موضوع شخصی می شود، مجبورم بگویم "من" این گونه ام که اول اول، به اندازه dt می بینم طرف در نگاه اول چقدر محق است، اگر کمی "نا بر حقی" در او ببینم، یا احساس ناخوشایندی که در خودم ایجاد می شود از یک مقدار بحرانی ای بیشتر باشد، جبهه می گیرم، و با طرف مقابله می کنم.
این جاست که شانه ی راست وارد می شود! آرام تر که می شوم، شروع می کنم به نقد خودم. از همان موضوع شروع می کنم، ولی عمدتاً این موقعیت ها کمی تحلیلشان پیچیده می شود، و مجبور می شوم هی پیش تر و پیش تر بروم، تا برسم به یک تعداد اصول. و این جاست که وجدان وارد می شود!
و این همانی است که به آن می گویم بزرگ شدن، و از آن خوشحال می شوم... یک نگاه گسترده، و انگار "حکیمانه" به خودت می کنی، درستی و غلطی ات را می سنجی (می دانم جمله ی بدی ست... شاید بهتر باشد بگویم "با هر معیاری که می دانی، می سنجی...")، و بعد هی می کوشی درست تر شوی. و این جا دیگر، این قدر پیش رفته ای که اصلاً فکر نمی کنی کسی که نقدت کرد، بر حق بود یا نه.... از آن گذشته ای، و فراتر رفته ای.
شاید بسیاری از کوشش های ما در این بحث هامان، و نقد و پاسخ ها، برآمده از غرور "خود درست بینی" ماست. و نتیجه ی منطقی این است که بگویم بسیار بهتر است در این شرایط، از بحث گذر کنیم، و خودمان را بسنجیم.
حس می کنیم حقیر بوده ام؛ و بسیاری از کوشش هایم در جدال ها و بحث ها، برآمده از غرور "خود درست بینی" بوده. و به نظرم منطقی است که این حس، حاصل همین "حس بزرگ شدن" باشد... شاید همیشه بزرگ می شویم، ولی فقط بعضی وقت هاست که آن را حس می کنیم، و آن وقت ها حس می کنیم "بزرگ تر" شده ایم، یعنی خودمان را نقد کرده ایم و فهمیده ایم که "خرد تر" بوده ایم، یا "نابخرد تر".
و این حس، حس مغتنمی است. دوباره موضوع شخصی می شود، و باید بگویم "من" به طور شگفت زده و مبهوت می شوم از این که هنوز خدا نگاهم می کند، و برایش مهم ام... و تصمیم می گیرم از آن کثافتی که بوده ام، بهتر شوم.
ناگهان حس می کنی تنها نیستی.
و وقتی که حس می کنی تنهایی، این که ناگهان حس کنی تنها نیستی، خیلی می چسبد.
البته، این که همیشه حس بکنی داری بزرگ می شوی هم حس خوبی نیست! چون مترادف است با این که همیشه حس کنی غلطی... و آن وقت به اندازه ی این "یوزارسیف"، رقت آور (معادل فارسی Pathetic چیست؟) می شوی! بدون شک پیامبران جناب خداوند، این گونه نبوده اند!
تمام.

حس می کنیم بدجوری دوران "رکودم" را می گذارنم... یک فترت واقعی. همیشه این وقت ها نوشتن کمکم کرده است، انگار این "من" پیچیده را کمی مرتب و منظم تر کند، و قابل فهم تر. انگار می توانم با نوشتن، کمی این آشوب را مدل کنم. و از این موضوع خوشحالم می شوم، از این "کوشش".
گرچه وصالش نه به کوشش دهند/ آن قدر ای دل که توانی بکوش
همه ی کوشندگان نمی رسند، ولی فقط کوشندگان می رسند.
این که دوباره، پس از پنج، شش سال، تصمیم گرفته ام وبلاگ بنویسم، برای این است که حس می کنم این نوشتن برایم مفید است. حس می کنم بسیاری از اوقات "بد" خواهم نوشت، و از این موضوع می ترسم... ولی آدم جماعت، با همه ی درستی ها و غلطی هایش آدم است... و دارم می پذیرم که "آدم" باشم. کدام درست است: این که همیشه درستی هایت را بنمایانی، یا این که خودت را؟
دارم می پذیرم آدم باشم، چون به خدایی امید دارم که کمک کند بپرم.
(کیو، رفیق، آدم بزرگ شده ام... نه؟ عجیب است.)
نه برادر، هنوز خدا زنده است. چرا سعی کنم این قدر خودم را به همه چیز "عادت کرده" نشان بدهم که بگویم خدا مرده است؟ نه، فکر می کنم این طور به خودم دروغ می گویم. هر چقدر هم که کثافتم، ولی هنوز هم می بینمش. و این خدایی که من می بینم، گویا خوب است...
خدایا، تو موجود عجیبی هستی. مغروری (می دانم عربی اش کبر است، و غرور یعنی فریب، ولی هنوز کبر مفهومی در ذهنم را تداعی نمی کند – makes no sense) ، و اذیت می کنی، و از تو می ترسم، و به تو امیدوارم. خدایا، من و تو با هم خیلی رازها داریم...
چرا هنوز جرئت می کنم خودم را به دست تو بسپارم؟! و بگویم آن کن که خود دانی؟

15 دی 87،
10 شب،
گلودرد...