صادراتت چیست؟

[این محاسبه یعنی این که] باید ببینیم صادراتمون چیه... بعضی آدم ها صادراتشون
نفرته. تولید نفرت می کنند. بعضی ها به وضوح حسد می ورزند.

شهاب مرادی، ظهر تاسوعا، کانال دو، "سجده گاه عرش"

صادراتم چیست؟
---

مشکل دارم با این نوع عزاداری محرم. اساساً با "عزاداری" مشکل دارم. موضوع "اثر"یه که عزاداری باید بگذاره، و خداوند داناست که این عزاداری ها، اثری ندارند...
فعلاً اصل پر بسامد ذهنم، "نقد"ه، سنجش، یا محاسبه. به نظرم فعالیت هایی "درست" اند، که با نقد همراه باشند. چون "درست" برای من، یعنی راهگشا "به سوی درستی". درستی، خوبی،" انتقال"ه،"بردار"ه، "نقطه" نیست. (در این گفته، اسپینوزا هم با موافقه!)

باید ببینم توی عزاداری، ما چه جوری خودمون رو نقد می کنیم؟ ابزار نقد، توی عزاداری، چیه؟ سینه زدن، زنجیر زدن، نقد خوده؟!
نقد، اگر درست و محکم صورت بگیره، منجر به تصمیم درست می شه. آیا "دو ساعت پیوسته نوحه گوش کردن و سینه زدن" (نوحه = ذکر مصیبت)، ابزار نقد محکمیه؟ محکم تر از عقله؟
در نهایتِ خوش بینی، اگر این نوع عزاداری های رایج، به نقدی منجر بشن، باز با این سوال رو به روایم که:

اثر کدوم مانا تره؟ عقل، یا عزا؟

معتقدم که حجم گسترده ای از این عزاداری ها که من می بینم، اصولاً دور از نقد خوداند؛ حتی "دور کننده" از نقد خود اند.

---

روز های عجیبیه. من هیچ وقت هیئت برو نبودم. هیچ وقت هم توی عزاداری ای، اشک نریختم. الآن، به لطف شهاب مرادی، می فهمم که گویا این "اشک نریختن" من، به خاطر غلط بودنم نبوده...
الآن مفتخرم که بگم اشک ریختم. بعد از نقد خودم. بعد از "حس کردنِ" "حسین".

"حسین"، نه "عاشورا".

خیر ببینی شهاب خان. انشاالله از اینی که هستی، درست تر بشی. جامعه ی ما به مثل تو نیاز داره. چون برای تو، "دین" "زنده"ست.

نصفه شب، کانال دو.